in tranen zag je me aan
herkende mij
herkende ik jou
een vonk, een herinnering
uit een tijdloos bestaan
ons leven was één
we lachten en beminden
een tijdloze wereld
tot de duisternis viel

bedoeïenen werden we
in een woestijn van eeuwen
trokken we weg
ieder een kant
rusteloos zoekend
wat verloren ging
en we lachten en
we dansten en we
vrijden met de eenzaamheid
gevoed werd ik met tranen
dacht dat dit het leven was

maar geluidloos kwam je dichterbij
een lang vergeten stem raakte me aan
laag voor laag
wordt herinnering toekomst|
en zullen we lachen en minnen
en weer één zijn