diep in mij
in het oerbegin
van mijn bestaan
werd de lach geboren
verdwaalt in chaos
vond het haar weg
zwelde aan
tot een sprankelende symfonie
van ongekende vreugde
de resonantie van mijn hart

aarzelend breekt
het licht de nacht
een warme wattenlaag
na het waterkoud
van deze tijd
een zacht gezang
zwelt aan
vult de ruimte
groter sterker
onontkoombaar
breekt het licht door
de belofte vervuld

teruggetrokken de vloed
drooggevallen het land
leeg strekt de aarde
zich voor ons uit
jij en ik
begin van een nieuwe schepping